وَالْعَصْرِ اِنَّ الْاِنْسانَ لَفى خُسْرٍ، اِلاَّالَّذینَ آمَنُوا، در تمامى دوره‏ها انسان در خسارت است مگر آنهایى که به هدفى و به عشقى رسیده‏اند و به آن سو گرویده‏اند. انسان مادامى که هدفى ندارد آهسته آهسته راه مى‏رود و مى‏لنگد و حتى مى‏نشیند و مى‏پوسد، اما هنگامى که کارى پیدا کرد حتى تا حد توالت رفتن و به مستراح رسیدن، آن وقت سرعت مى‏گیرد و مى‏شتابد و از تمام امکاناتش بهره مى‏گیرد.
 هدف‏ها و گرایش‏ها، ما را از رکود و احتکار نجات مى‏دهند، اما این کافى نیست، چون پس از احتکار، جهنم اسراف در سر راه است.
 هر هدفى تا اندازه‏اى استعداد ما را به کار مى‏کشد و سرمایه‏هاى ما را بارور مى‏کند، باید در انتخاب هدف سنجید و اندیشید تا هدفى بیابیم که تمام استعدادهاى ما را بارور کند و تمام نیروهاى نهفته و پاهاى پنهان ما را بیرون بکشد.