آن لحظه‏اى که انسان فکر و عقل و دلش را مثل ابزارها و ماشین‏هایش شکل بدهد، آیا آن روز این استعدادها شکل گرفته و به بن‏بست نشسته، بحران‏هاى بزرگترى را سبز نمى‏کنند؟

 انسان هنگامى آدم مى‏شود که به استعدادهاى شکل گرفته‏اش جهت بدهد. براى این انسان، مکتبى، مکتب مى‏شود، که جهت حرکت و صراط و روش حرکت و ...را به او یاد بدهد و بیاموزد، بدون آنکه او را مسخ کند و او را در راه بغلطاند و یا بغل بگیرد.

 با این دید بود که آیه‏هاى اِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ،اِنَّ اِلى رَبِّکَ الْمُنْتَهى و آیه‏هاى  اِهْدِنَا الصِّراطَ وَ اِنَّکَ تَهْدى الى صِراطٍ مُسْتَقیمٍ  و آیه‏هاى مربوط به معاد و اینکه بهشت منزل است، نه مقصد و جَنَّات الْفِرْدَوْسِ نُزُلاً، پیام‏هاى عظیمى همراه مى‏آوردند و نورهاى بزرگى بر سر راه مى‏ریختند.

با این دید و پس از این حرکت فکرى وقتى به دنبال جواب سؤال سابقم که براى چه آفریده شده‏ام، قرآن رامى‏کاویدم، آیه‏هایى از قبیل، أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً  و اِنّا سَمِعْنا قُرآناً عَجَباً یَهْدى اِلى الرُّشْد و یا وَ لَقَدْ آتَیْنا اِبْراهیمَ رُشدَه مِن قَبل  ووو روحم را به گونه‏اى گرفتند که تمام عصیانم به تسلیم رسید و یافتم که چگونه انسان پس از تشهد به تسلیم مى‏رسد و یافتم که این تسلیم از تمام عصیان‏هاى تاریخ عظیم‏تر است، که در چنین تسلیمى، تمام عصیان‏ها شکل گرفته‏اند و جهت گرفته‏اند.
 این تسلیمى است که عصیان‏ها در آن به زنجیر بسته‏اند و در راهند.

 قرآن کتابى بود که به انسان، نه تکامل، که رشد را هدیه مى‏داد. یَهْدى اِلى الرُّشْدِ.

قرآن کتابى بود که پس از شکل گرفتن، رهبرى کردن را مى‏آموخت، که رشد، رهبرى کردن استعدادهاى تکامل یافته است.