چرا رشد کنیم؟

چون استعدادش را داریم و چون نیازش را داریم وگرنه گرفتار بحران احتکار و تراکم استعدادها خواهیم شد و بیچاره‏ى نیازهاى عظیم.
 کسانى که گندم‏ها را به خاک مى‏سپارند، آنهایى هستند که وسعت خسیس زمستان را فهمیده‏اند و نیازهاى عظیم را شناخته‏اند و مى‏خواهند، گندم‏ها را زیاد کنند.
 آنها که راه دراز و وقت کم را فهمیده‏اند، مجبورند که خود را زیاد کنند و رشد بدهند.

 اینها زندگى و مرگ را به همین معیار مى‏سنجند، اگر زنده‏اند و اگر مى‏میرند، به خاطر همین زیاد شدن است.

 زندگى شان، تلاوت تکرار نیست و مرگشان، گم شدن و از دست رفتن و خودکشى نیست.

انسان باید انتخاب کند چه زیستن را و چه مردن را.
و در انتخاب دنبال رجحان‏ها و اهمیت‏ها و ضرورت‏هاست. هنگامى که زندگى سازنده‏تر است، زندگى و آن لحظه که مرگ، بارورترست، مرگ، انتخاب مى‏شود و این است که مرگ اینها، خود زندگى است و ادامه‏ى عالى‏ترى از حیات