انسان از سرمایه‏هایى سرشار است و با استعدادهایى همراه، از نیروهاى بدنى و عاطفى و غرائز فردى و اجتماعى و عالى گرفته تا مهم‏تر از این همه یعنى نیروى رهبرى اینها و جهت دادن به این همه استعداد.
انسان‏ها گرچه در سرمایه‏ها با هم تفاوت دارند اما در جهت دادن به این‏ها و رهبرى این‏ها همه با هم برابرند.

 هر کس از تضاد استعدادها برخوردار بود و هر کس بشر بود ناچار از این جهت دادن و رهبرى کردن برخوردار است. خود این استعدادها مهم نیستند و کارى که با دست یا فکر یا نیروى عظیم خود انجام مى‏دهیم مهم نیست، بل مهم هدف و جهت این کارهاست که براى چه از این‏ها بهره مى‏گیریم و در چه راهى آنها را به جریان مى‏اندازیم.
 با این دید دیگر اختلاف عمل‏ها و اختلاف استعدادها مسأله‏ى ظلم و بى عدالتى را به دنبال نمى‏کشد. چون حکمت بر اساس نیازهاى گوناگونِ افرادِ گوناگون تهیه مى‏کند، در حالى که این گوناگونى‏ها ملاک افتخار نیست و در حالى که از هر کس به اندازه‏اى که داده‏اند باز دهى مى‏خواهند و در حالى که هنگام پاداش، نسبت سرمایه‏ها و سودها را مى‏سنجند، نه سرمایه‏ها را و نه سودها را.
 در حالى که جهت این نسبت و هدف این کوشش را در نظر مى‏گیرند، که: اِنَّما الاَعمال بالنِّیَّات و لیس للانسان الاّ ما سَعى  و لایُکَلِّفُ اللّه نَفْساً اِلاّ ما اتیها