کسى که عشق به حق دارد عاشق خلق مى‏شود و آنها را از بت‏ها و طاغوت‏ها و شیطان‏ها نجات مى‏دهد، هر چند به درگیرى و مبارزه با آنها بینجامد، که براى مبارزه آماده است، چه در شکل روشنگریش و چه در شکل فریادگریش و چه در شکل پنهان کاریش و چه در شکل آشکار و مشخصش.

 مؤمن نمى‏تواند بى‏تفاوت و یا سازشگر بماند. سازشگرى و بى‏تفاوتى با ایمان و بالاتر، با توحید نمى‏سازد

کلید تمام استقامت‏ها، شکیبایى‏ها و زایندگى‏ها و سازندگى‏ها و کارآورى‏ها، کلید این سه مرحله، همان ایمان است.
 کسى که عاشق حق شد، عاشق خلق مى‏شود، که: عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست. و این عشق مى‏شود زیربناى مبارزه و امر به معروف و نهى از منکر. کسى که عاشق شد، خواستار بهروزى و بهزیستى و رشد و حرکت و کمال معشوق است و در این دید حتى یک پر سبزى و یک لقمه نان و یک ورق کاغذ هم هدر نمى‏شود و ضایع نمى‏گردد، که باید هر چیز به رشد خود و کمال خود برسد و این خوددارى از اسراف بر اساس این اعتقاد استوار مى‏شود نه فقط بر اساس یک بخل و یا یک دید اقتصادى.
و کسى که یک پر سبزى را هدر نمى‏کند و اسراف نمى‏کند، چگونه مى‏تواند شاهد از دست رفتن استعدادهاى خلق باشد، چگونه مى‏تواند خودش باتلاق خلق بشود و آنها را مطیع و مرید و برده‏ى خود بسازد و چگونه مى‏تواند که شاهد اسارت و بردگى و در باتلاق رفتن خلق باشد و آرام بگیرد.

 وَالْعَصْرِ اِنَّ الْاِنْسانَ لَفى خُسْرٍ، اِلاَّالَّذینَ آمَنُوا، در تمامى دوره‏ها انسان در خسارت است مگر آنهایى که به هدفى و به عشقى رسیده‏اند و به آن سو گرویده‏اند. انسان مادامى که هدفى ندارد آهسته آهسته راه مى‏رود و مى‏لنگد و حتى مى‏نشیند و مى‏پوسد، اما هنگامى که کارى پیدا کرد حتى تا حد توالت رفتن و به مستراح رسیدن، آن وقت سرعت مى‏گیرد و مى‏شتابد و از تمام امکاناتش بهره مى‏گیرد.
 هدف‏ها و گرایش‏ها، ما را از رکود و احتکار نجات مى‏دهند، اما این کافى نیست، چون پس از احتکار، جهنم اسراف در سر راه است.
 هر هدفى تا اندازه‏اى استعداد ما را به کار مى‏کشد و سرمایه‏هاى ما را بارور مى‏کند، باید در انتخاب هدف سنجید و اندیشید تا هدفى بیابیم که تمام استعدادهاى ما را بارور کند و تمام نیروهاى نهفته و پاهاى پنهان ما را بیرون بکشد.