شروع حرکت تو که ضرورت حرکت از آن مایه می گیرد از لحظه ای است که می فهمی از همه ی چیزهایی که با آن ها مأنوس هستی بزرگتری.

بزرگتری،چون آنها به تو ختم شده اند.تو میوه ی این درختی وهیچ وقت به ریشه وخاک وسنگ برگشت نخواهی کرد.

انسان می تواند رشد خود را آغاز کند و شکل خود را بیابد،اما عواملی در درون و در بیرون،او را مسخ می کنند و او را به شکلی دلبخواه در می آورند.این­ها آن­گونه که می خواهند انسان را می سازند،نه آن­گونه که باید.

فکرم فقط در حساب خانه و اجاره‏اش کلنجار مى‏رود و عقلم دخل و خرج را مى‏سنجد.

 و اراده‏ام در این تکرار خوردن و خوابیدن و خوش بودن، گرفتار شده است. از خودم و سرمایه‏هایم مانده‏ام. اگر اینها را شناخته بودم، دیگر به کم قانع نمى‏شدم و اگر تجارت‏ها و سودها را محاسبه کرده بودم، هیچگاه دوبار ضرر نمى‏دادم و از یک سوراخ دو بار گزیده نمى‏شدم. من با این همه پا، فقط تا توالت و آشپزخانه رفته‏ام و با این همه سرمایه، فقط بوق حمام خریده‏ام، آن هم در دهى که حمام ندارد و قدرت جذب این همه بوق را ندارد.

من از خانه‏ى وسیع وجودم با قسمت‏هاى گوناگون و اطاق‏هاى متعدد، فقط به مستراحش چسبیده‏ام و به آن مشغول شده‏ام، در حالى که باید تمام این اطاق‏ها منظم مى‏شد. همان طور که دست و پا و موى و اندامم را منظم مى‏کنم و پرورش مى‏دهم، باید دل و مغز و فکر و عقل و اراده‏ام و روحم را پرورش مى‏دادم و در جاى خود مى‏نهادم و در جاى خود به جریان مى‏انداختم